Sağolsun Mayacık, o kadar hareketlendi ki artık onunla birlikte pazara gitmek apayrı bir olay olmaya başladı. Ama ne de yorucu! Pazarda ya arabasından inivermiş yanımda buluyorum onu ya da ben soğan seçerken yandaki biberleri, domatesleri talan ederken... Bugün Çarşamba, pazarımız vardı. Mayacık da muz yedi, karpuz tattı, zeytin çaldı, çilek istedi, kiraaaaaz diye bağırdı, şişme oyuncak Bugs Bunny istedi, eve gelinceye kadar 2 kez söndürdü, ne gelirse aklınıza yaptı. Tabi ki daha boşalacak çoooooook enerji olduğu için dönüş yolunda bir de parkta oynadı. Eh, eve gelip yıkanıp, yemeğini yedikten sonra taş gibi yattı uyudu :)

Günün cevherini de pazar dönüşü tam giriş kapısında yumurtladı Mayacık.
Ben tabi kendi derdimdeydim, sebze meyve torbalarıyla dolu Mayanın arabasını kapıdan sokmaya çalışırken onun bir şeye yanaşıp baktığını göz ucuyla görmüştüm. Maya'ysa emin olmak için yaklaşmış bakıyordu.
Tabi ölmek, ölmüş, ölü gibi kavramlara henüz çok yabancı olduğu için, şimdiye kadar da karşılaşmadığımızdan izah etmemiz gerekmemişti.
O yüzden yerde, sırtüstü yatmış, ayakları havada - tam anlamıyla nalları dikmiş - küçük kara bir böceğe ne olduğunu anlamaya çalışıyordu. Kendince yorumu yapmış olacak ki başını kaldırıp bana baktı;
- Anne, böcek bozulmuş! dedi. :)))))))))))))))

Tabi ben bir kahkaha atınca da aynı şeyi 4 kat yukarı çıkıncaya kadar dinledim asansörde :)))
N'apsın zavallıcık, kendince anlamıştı ki bazı şeyler -oyuncakları gibi- bir süre sonra vadeyi dolduruyorlar ve bozuluyorlar!